Binnenlopen in La Coruña

ZATERDAG 6 AUGUSTUS
Gistermorgen om een uur of vijf zag ik de Barrus een andere koers sturen dan ik had ingesteld dus ik wilde dat even bijstellen bij de stuurautomaat. Zoiets gebeurt overigens wel vaker als de boot door stroming of door veel wind wat weggezet wordt. Even later begon de boot opnieuw af te wijken van de ingestelde koers en bovendien kwam hij niet snel vrij, de automaat ontkoppelde niet erg makkelijk. De display gaf kalibratie aan. Lastig om op zee te doen als je in je eentje aan het zeilen bent. Dat werd dus met de hand sturen. Om zes uur kwam Ernst naar buiten om met zijn wacht te beginnen en hij dook, als elektronica liefhebber gelijk naar de stuurautomaat. Uiteindelijk bleek het euvel niet elektronisch te zijn maar mechanisch, de stuurinrichting zelf is blijkbaar kapot. De werf had er uiteraard geen in voorraad, de importeur is op vakantie dus er wordt nu een nieuwe uit Denemarken gestuurd. Dat kan overigens pas maandag want vrijdag na twaalven wordt er niets meer gedaan bij de fabriek. Dirk, onze stuurautomaat, is tot nu toe wat onderbelicht geweest. Hoewel iedere zeilboot meestal over een vervaarlijk stuurwiel beschikt, kom ik daar persoonlijk bijna nooit aan. De reden is vrij simpel, Dirk kan het gewoon veel beter en ik ben geen wedstrijdzeiler. Ik stuur eigenlijk alleen om de haven in en uit te varen en geef het daarna snel uit handen.
Geluk bij een ongeluk was dat we inmiddels naar La Coruña onderweg waren en nog maar 200 mijl op de hand moesten sturen. Falmouth zou ruim 2x die afstand zijn geweest. Helaas ook een minder prettige bijkomstigheid: het ging de afgelopen nacht hard waaien en er was geen ster of maan te bekennen. In tegendeel, het regende met bakken uit de hemel. Het probleem is dan dat je niets in de verte als uitgangspunt kan nemen om je op te richten en je alleen op je plotter kan kijken of naar je kompas om een goede richting te sturen. Aangezien ik een leesbril nodig heb om de details goed te kunnen zien op de plotter en dat bij regen niet werkt heb ik vooral op het kompas gestuurd en het is een doodvermoeiende bezigheid; je zit buiten in de regen te turen naar een kompasroos terwijl de boot enorm te keer gaat. We hadden wind tot ruim in de 30 knopen en voeren alleen met een dubbel gereefd grootzeil. Nou ja, we zijn nu bijna bij de haven dus het is allemaal goed gegaan maar het was niet echt een ervaring die ik nog eens wil meemaken. Ik ben zelden zo blij geweest met een nieuwe dag. Inmiddels is het een rustige zee en hebben we weer zon. De Atlantische oceaan kan in een dag veel verschillende gezichten hebben en de wisseling daartussen gaat razend snel. Door deze perikelen zijn we uiteraard ook niet meer de eerste boot die binnen gaat lopen maar de derde hetgeen me eigenlijk niet veel kan schelen, we zijn er. Wel hebben we de langst reis ooit gemaakt in een ruk, zo’n 1250 Nm. (Daar zal wat van gelogen zijn omdat de tripafstand gemeten wordt door het water en de watersnelheid is niet de werkelijk gevaren snelheid/afstand over de grond.) Al met al toch een heel erg lang stuk en zalig om vanavond eens lekker te gaan douchen, uit te gaan eten en weer eens een glas wijn te drinken. We zijn verleden week zaterdag om 12 uur begonnen dus een week en zes uur onderweg geweest. Lang genoeg wat mij betreft.
We varen binnen en worden in de baai begeleid door joekels van Dolfijnen. Een dag met Dolfijnen is een goede dag. We worden met applaus ontvangen door de inmiddels al aangekomen Fortuna en Juanita. Ze vinden de tocht zonder stuurautomaat dus toch wel een dimensie meer. Leuk die waardering. Het inklaren is een makkie, “Sir you are welcome, we know you and your boat”. Dat is weer eens wat anders dan de officiële rondgang van Portugal. We gaan vanavond met de “crew“ van alle boten uit eten. Niet goedkoop, wel gezellig.